polimialgia reumatyczna ze współistniejącymi zmianami zwyrodnieniowymi; fibromialgia lub inne choroby tkanek miękkich. Pakiety dedykowane leczeniu chorób reumatologicznych: pobyt leczniczy z 3 zabiegami na dzień - 2-24 dni / od 219 zł /osoba/noc - Uzdrowisko Cieplice. Zdrowie dla Seniora 7 noclegów - 8 dni / od 1 539 zł /osoba ZAKAŻENIE TKANKI ŁĄCZNEJ: najświeższe informacje, zdjęcia, video o ZAKAŻENIE TKANKI ŁĄCZNEJ; Re: Domniemana borelioza Na tej podstawie u dziewczynki wysunięto podejrzenie układowej zapalnej choroby tkanki łącznej, wobec czego oznaczono panel badań immunologicznych, stwierdzając dodatnie miana przeciwciał przeciwko beta-2-glikoproteinie I w klasach IgM i IgG oraz obecność antykoagulanta toczniowego. nowotwory z tkanki łącznej włóknistej. Jest to bardzo liczna grupa zmian rozrostowych klasyfikowanych jako nowotwory, czasem natura ich jest niejasna, klasyfikowane są jako fibromatozy, rozrosty nowotworopodobne. Są wśród nich rozrosty łagodne, nowotwory o ograniczonej złośliwości i zdecydowanie nowotwory złośliwe. H96C Układowe choroby tkanki łącznej powstała z połączenia grup H96CE Układowe choroby tkanki łącznej > 65 r.ż. i H96CF Układowe choroby tkanki łącznej < 66 r.ż. Zniesienie podziału wiekowego jest odpowiedzią na postulat środowiska eksperckiego, ponieważ koszty leczenia pacjentów w obu grupach nie są związane z wiekiem Vay Tiền Trả Góp 24 Tháng. Kolagenozy, inaczej choroby układowe tkanki łącznej, to ogólna nazwa grupy chorób, która obejmuje różne schorzenia tkanki łącznej. Ich cechą wspólną jest stan zapalny i proces autoimmunologiczny. Co warto wiedzieć? spis treści 1. Co to są kolagenozy? 2. Najczęstsze kolagenozy 3. Objawy kolagenozy 4. Diagnostyka i leczenie rozwiń 1. Co to są kolagenozy? Kolagenozy jest dawnym określeniem chorób układowych tkanki łącznej (ang. connective tissue disease, CTD), którym towarzyszy proces zapalny. To grupa chorób o podłożu autoimmunologicznym, przyczyniających się do patologicznych zmian tkanki łącznej. Zobacz film: "Wiedza i świadomość pacjentów w dobie Internetu" W ich przebiegu komórki układu odpornościowego zwracają się przeciwko komórkom własnym organizmu i atakują tkankę łączna, co jest skutkiem błędnego rozpoznania. Zaburzenie najczęściej dotyczy skóry i stawów. Przyczyna kolagenozy i chorób autoimmunologicznych nie jest znana. Specjaliści uważają, że na pojawienie się zaburzenia i rozwój choroby wpływają czynniki genetyczne, immunologiczne, hormonalne i środowiskowe. Obecnie kolagenozy nazywane są chorobami układowymi tkanki łącznej. Ma to związek z tym, że nazwa „kolagenoza” sugerowała, że choroby dotyczą wyłącznie kolagenu, nie innych składników tkanki łącznej, jak jest w rzeczywistości. 2. Najczęstsze kolagenozy Kolagenozy obejmują wiele różnych grup i schorzeń. Do najczęściej występujących chorób należących do kolagenoz zalicza się takie choroby jak: reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). Choroba cechuje się przede wszystkim zapaleniem symetrycznych stawów oraz objawami układowymi, toczeń rumieniowaty układowy. Najczęściej zajęta jest skóra, stawy i nerki, ale zmiany chorobowe mogą dotyczyć każdego narządu i tkanki, twardzina układowa, która prowadzi do postępującego włóknienia skóry i narządów wewnętrznych, zespół Sjögrena, w przebiegu którego uszkodzeniu ulegają komórki ślinianek oraz gruczołów łzowych, polimialgia reumatyczna, objawiająca się głównie bólem oraz sztywnością mięśni karku, obręczy barkowej i biodrowej, zapalenia naczyń z martwicą, zapalenie skórno-mięśniowe i zapalenie wielomięśniowe. American Rheumatism Association wyróżnia 16 grup chorób tkanki łącznej, wiele z nich dzieli się dodatkowo na liczne podtypy. Zobacz także: 3. Objawy kolagenozy Najczęściej pierwsze objawy kolagenoz są niespecyficzne. W początkowej fazie rozwoju choroby pojawiają się: bóle stawów, bóle mięśni, ogólne złe samopoczucie, zmęczenie, lekko podwyższona temperatura ciała. W miarę upływu czasu, wraz z postępowaniem choroby, pojawiają się bardzo zróżnicowane objawy, takie jak na przykład: obrzęk stawów, sztywność stawów, blednięcie, zaczerwienienie lub sinienie palców dłoni i stóp w odpowiedzi na niską temperaturę lub stres, różne objawy skórne, na przykład pogrubienie skóry, wysypka, pergaminowa, ściągnięta, świecąca i stwardniała skóra, czerwone, twarde i bolesne guzki, owrzodzenie w okolicy podudzi oraz zmiany martwicze na palcach, obrzęki dłoni, osłabienie mięśni. Specyficzne choroby tkanki łącznej prowadzą do zmian w obrębie całego organizmu, nie tylko stawów czy skóry, ale i narządów wewnętrznych. Dzieje się tak, ponieważ proces chorobowy często obejmuje nie pojedyncze, lecz liczne narządy i układy organizmu (tkanka łączna wchodzi w ich skład). To dlatego możliwe są powikłania ze strony nerek, płuc czy serca. 4. Diagnostyka i leczenie Aby zdiagnozować kolagenozę, lekarz analizuje niepokojące objawy oraz zleca badania laboratoryjne. Podstawą jest badanie krwi: ogólne oraz serologiczne, wykrywające konkretne przeciwciała. Kolagenozy różnią się pomiędzy sobą zarówno objawami, jak i przebiegiem. To dlatego w rozpoznaniu brane są pod uwagę określone kryteria diagnostyczne każdego ze schorzeń należących do grupy chorób układowych tkanki łącznej. Jeśli obraz kliniczny wskazuje na więcej niż jedną, choroba nazywana jest zespołem nakładania. Czasem diagnozowana jest niezróżnicowana choroba tkanki łącznej. Sposób leczenia kolagenoz zależy od objawów i diagnozy. Podstawowym celem terapii jest zmniejszenie stanu zapalnego, dlatego zaleca się niesteroidowe leki przeciwzapalne, sterydy, leki immunosupresyjne czy leki przeciwmalaryczne. Terapia kolagenoz jest przewlekła, często prowadzona do końca życia. Rokowania dotyczące jej efektywności oraz przebiegu chorób układowych tkanki łącznej związane są z rodzajem i stopniem zaawansowania schorzenia. W terapii dużą rolę odgrywa również fizjoterapia, która poprawia mobilność objętych chorobą stawów oraz dieta (zalecana jest dieta śródziemnomorska), wspierająca redukcję nasilenia stanu zapalnego. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy wszystkie Ginekologia Ortopedia Neurologia Dietetyka więcej Kolagenoza a trudności w gojeniu ran Dzien dobry,jestem Kobieta w wieku 41 Lat moim pytaniem jest czy przy chorobie Kolagenoza(nie jest stwierdzona która z odmian) (zażywam od 2 Lat tabletki quenzyl i witamine D3 ) moge poddać sie operacji plastycznej piersi? lekarz chirurgii plastycznej który miałby... Wysokie płytki przy M35 Choruję przewlekle na M35. Biorę Metypred4mg. Od kilku mies żle się czuję reumatolog twierdzi, że to nie od zlewne poty głowy, aż kapie ze mnie, nawet w nocy, czuję się wyniki leukocytoza 16 tys, PLT 617tys. Tak wysokich... Choroba tkanki łącznej i zapalenie naczyń skóry Mam dg choroba tk łacznej nakladajaca sie. Obecnie biore Azathiopryne mam stwierdzone leukocytoklastyczne zapalenie naczyń lat temu zajeta byla tylko jedna stopa, pozniej druga. Wyciszylo sie gdy ponad rok brałam Metypred. Obecnie sa przeciwskazania do brania Jak chronić oczy przy chorobie układu tkanki łącznej? Mam nadwrażliwość na słońce przez chorobę ukl. Tkanki łącznej (prawdopodobnie toczeń).. chciałabym chronić oczy ponieważ muszę je mruzyc, poza tym trochę bolą i lzawia. Jak to zrobić? Dodam ze noszę korekcyjne okulary - wada nie jest wina tocznia. Choroba tkanki łącznej i złe samopoczucie Od8 latMam Dg Chorobe TkankiŁacznej Nakladajaca Mialam Usowane Guzki Reumatoidalne Zbadan Analitycznych Nic Konkretnego Nie Wychodzi Plt630tys AnemiaLeuk16tys Obecnie CzujeSieKiepsko RanoDlonie MamPopychniete Wszystko MiLeci Zrak Na Rzruch Potrzebuje Ok40minOdKilku DniBoli Mnie Maly Staw Wpaliczku Jest Obrzekniety Biore Odkilku Mies... Przewlekła leukopenia i mieszana choroba tkanki łącznej Witam! Od prawie 10 lat leczę się na mieszaną chorobę tkanki łącznej. Przez cały ten okres jestem na sterydoterapi, próbowano również Metotreksat, Quensyl... Moje leukocyty są strasznie niskie- 2,2tys/ul. Co zrobić aby wyjść z ciągnącej się leukopeni? Od stycznia mam... Przeciwciała ANA a ryzyko chorób nowotworowych Przeciwciała ANA 1:640 jąderkowe 1:320 ziarniste (norma lab. 1:160 graniczne 1:320 dodatnie), ujemny panel ENA. Moja mama chorowała i zmarła na toczeń/MCTD, toczeń występował też wcześniej w jej rodzinie. Sam nie mam żadnych objawów, krew, rtg klatki, usg... Przeciwciała ANA2 a leczenie sanatoryjne Witam,proszę mi powiedzieć,dlaczego wystąpienie p/ciał p/jądrowych/ /ANA2 w typie swiecenia ziarnistym i mianie160 wyklucza leczenie sanatoryjne,taką dostałam odpowiedź od lekarza reumatologa a w szpitalu korzystałam z DKF-u i poważaniem Maria Manifestacja chorób tkanki łącznej i skóry w jamie ustnej Jama ustna to szczególnie ważne miejsce diagnostyczne, ponieważ na podstawie jej badania można wykryć szereg chorób, które mogą mieć wpływ na zdrowie całego organizmu. Jama ustna jest łatwo dostępnym miejscem, do diagnostyki nieinwazyjnej, dlatego powinna być zawsze dokładnie oglądana nie tylko w trakcie badania u stomatologa, ale i przez lekarzy innej specjalności. W miejscu tym najczęściej zauważane są zmiany dotyczące chorób tkanki łącznej i skóry, często ogólnoustrojowe, dlatego warto pamiętać o regularnych przeglądach stomatologicznych, dzięki którym niepokojące objawy mogą być w porę zauważone, co pozwala na szybkie podjęcie leczenia w razie konieczności. Liszaj płaski (Lichen planus) Liszaj płaski to przewlekła choroba autoimmunologiczna o charakterze zapalnym występująca w obrębie skóry i błon śluzowych, o nie do końca poznanej etiologii. Liszaj płaski jest przewlekłą zapalną chorobą skóry i błon śluzowych występującą niekiedy wyłącznie w jamie ustnej. Jest to choroba względnie częsta, występuje bowiem od 0,5 do 2% populacji dorosłej, z dominacją u kobiet i szczytem zachorowalności pomiędzy 40 a 70 rokiem życia. Liszaj płaski może dawać w jamie ustnej różne objawy, najczęściej spotyka się postać siateczkową, która występuje jako białe, regularnie rozłożone prążki w linii zwarcia na błonie śluzowej policzków. Liszaj płaski może pojawiać się także na języku, i wtedy zazwyczaj obserwowany jest jako zmiany płytkowe. Liszaj o zmianach biało-czerwonych także jest spotykany, czerwone zmiany są nadżerkami lub też zanikami, i w zależności od tego można wyróżnić postaci nadżerkową i zanikową. Dziąsła także mogą zostać objęte liszajem płaskim , wówczas rozwija się zapalenie złuszczające. Dolegliwości w przebiegu liszaja mogą nie występować wcale, lub też objawiać się bólem i pieczeniem, zwłaszcza w reakcji na gorące i mocno przyprawione potrawy, zwłaszcza w przypadku dwubarwnej postaci liszaja. Liszaj płaski może ulegać zezłośliwieniu, jednak jest spotykane rzadko, potencjalnymi zmianami, które mają szansę na transformację nowotworową są zmiany czerwone, takie jak nadżerki czy zaniki. Przy podejrzeniu liszaja płaskiego należy wykonać badania wykluczające występowanie leukoplakii, tocznia rumieniowatego, kontaktowego zapalenia jamy ustnej, przewlekłego wrzodziejącego zapalenia jamy ustnej, pęcherzycy i pemfigoidu, przewlekłej choroby przeszczep przeciw gospodarzowi. Łuszczyca (Psoriasis) Łuszczyca jest przewlekłą choroba automimmunologiczną skóry, która ma tendencję do samoistnego cofania się i nawracania. Zwykle występuje ona w postaci łuszczących się zmian na powierzchni skóry, chociaż postać tworząca krosty jest także dobrze znana. Oprócz skóry choroba ta może dotykać także błon śluzowych. Łuszczyca zajmuje błony śluzowe jamy ustnej stosunkowo rzadko, a jej rozpoznanie na podstawie badania klinicznego i histopatologicznego może okazać się dość trudne, ze względu na podobieństwo zmian do innych schorzeń zapalnych błon śluzowych. Wykwity łuszczycowe na błonach śluzowych jamy ustnej pojawiają się w różnymi stopniu w zależności od typu łuszczycy. Najczęściej obserwowane są one w uogólnionej łuszczycy krostkowej. Z badań wynika, że łuszczyca krostkowej współistnieje często z językiem geograficznym, który nie jest uważany za stan patologiczny, jednak uważa się, ze może on być forma manifestacji śluzówkowej formy tego schorzenia. Ta hipoteza wynika z praktycznie identycznego obrazu w badaniu histopatologicznym wycinków ze zmian łuszczycy krostkowej i języka geograficznego – występują krosty złożone głównie z neutrofili położonych wewnątrznaskórkowo. W przebiegu łuszczycy błon śluzowych jamy ustnej obserwowane są bardzo różnorodne zmiany. mogą to być wyraźnie ograniczone blaszki koloru białawego o różnej wielkości, których brzegi są wyniesiona ponad powierzchnię tkanki, lub także ciemnoczerwone okrągłe lub owalne zmiany pokryte nalotem włóknikowym barwy od szarej do białej. Mogą one być także zmianami rumieniowymi lub przypominać nadżerki – są wtedy postacią zanikową. Wykwity łuszczycowe na błonie śluzowej jamy ustnej mogą mieć tendencje do wędrowania i występować przez krótki czas, jednak nie jest to regułą. Miejscami, które są najczęściej objęte zmianami są grzbiet języka, błona śluzowa policzka, wargi, sporadycznie spotyka się wykwity na podniebieniu. Bardzo rzadkimi objawami łuszczycy jamy ustnej są zmiany nietypowe, jak pęcherzyki, owrzodzenia czy krosty – te ostatnie spotykane są w pojedynczych przypadkach. W obrazie histopatologicznym zmiany na błonach śluzowych przypominają te spotykane w łuszczycy skóry, występuje wydłużenie sopli naskórkowych, akantoza i prarakeratoza nabłonków. Przerost i akantoza nabłonka powoduje, że zmiany widoczne makroskopowo mają białawą barwę. Do charakterystycznych cech widocznych w badaniu mikroskopowym należą mikroropnie Munro – przenikanie neutrofili do górnych warstw nabłonka. Formy zmian łuszczycowych na błonach śluzowych jamy ustnej wg Van der Waal’a i Pindborg’a można podzielić na cztery typy: • okrągłe lub owalne ogniska, koloru żółtawobiałego lub też szarego, będące dobrze ograniczone od toczenia, • grudki o kształcie obrączkowatym lub przypominającym koronkę kolory białego, które występują wraz ze zmianami zajmującymi skórę, • rumień o rozległym zasięgu, który zajmuje błony śluzowe jamy ustnej oraz język, pojawiający się w czasie zaostrzenia objawów skórnych łuszczycy • język geograficzny Łuszczycę w jamie ustnej można także podzielić wg zaproponowanej przez Younai i Phelan’a klasyfikacji opartej o makroskopowy obraz zmian, na wykwity białawe, rumieniowate oraz mieszane. Pęcherzyca Pęcherzyca to choroba autoimmunologiczna skóry o dobrze poznanych antygenach, która może pojawiać się także na błonach śluzowych jamy ustnej. Zwykle chorują osoby średnim i starszym wieku, o wiele częściej kobiety, zwłaszcza w krajach śródziemnomorskich. Z badań wynika, że istotne dla wystąpienia choroby jest tło genetyczne, a także czynniki jak leki, narażenie na promieniowanie stres, czy też niektóre pokarmy. Jama ustna jest zajmowana jako pierwsze miejsce w organizmie przez pęcherzycę u 70-75% pacjentów, w późniejszym przebiegu choroby pojawianie się zmian w tym rejonie, na błonach śluzowych, występuje praktycznie w 100% przypadków. Pęcherzyca może poważnie zagrażać życiu, zwłaszcza gdy jest nieleczona. W przebiegu pęcherzycy w jamie ustnej tworzą się pęcherze na podłożu rumieniowym położone śródnabłonkowo, które szybko pękają się, co powoduje powstawanie nadżerek o dużej bolesności. Nadżerki te potrafią się długo utrzymywać, zwiększa się ich liczba i rozmiar, co powoduje bardzo przykre dolegliwości dla pacjenta. Zmiany zlokalizowane są zazwyczaj na podniebieniu twardym i miękkim, błonie śluzowej policzków oraz wargach. Jeśli choroba obejmie dziąsła to zmiany występują w postaci ich złuszczającego się zapalenia. Ze względu na położenie jamy ustnej zmiany ławo przenoszą się do jamy nosowe, gardła i krtani, przełyku. Pemfigoid Pemfigoid jest przewlekłą autoimmunologiczną chorobą pęcherzową skóry, w niektórych postaciach dającą objawy w jamie ustnej (pemfigoid bliznowaciejący- błon śluzowych, pemfigoid wyłącznie błony śluzowej jamy ustnej). Jest to rzadka choroba, występująca przeważnie pomiędzy 50 a 70 rokiem życia, częściej u kobiet. Uważa się, że przyczyniają się do niej czynniki genetyczny oraz farmakoterapia niektórymi lekami. Pemfigoid zajmuje błony śluzowe tworząc najpierw pęcherze podnabłonkowe, które zwykle występują przez kilka dni. Po upływie tego czasu pękają one i można zaobserwować nadżerki o nieregularnych kształtach oraz owrzodzenia, które pokryte są nalotem włóknikowym (koloru białego), zmiany są otoczone rumieniem na skutek reakcji zapalnych. Pacjenci często skarżą się na ból z nimi związany. Pemfigoid często lokuje się na podniebieniu miękkim, może występować także na błonie śluzowej policzków i warg, a także zajmować dziąsła. W przypadku ostatniej wymienionej lokalizacji obserwowane jest zwykle złuszczające zapalenie dziąseł. Pemfigoid może zajmować także błony śluzowe poza jamą ustną, np. w oczodole i powodować zrastanie się powiek z gałkami ocznymi przez bliznowacenie, czy też zrastanie się powiek. W postaci pemfigoidu, w której zajęte są wyłącznie błony śluzowe jamy ustnej nie występuje bliznowacenie. Ze statystyki wynika, że bliznowacenie zlokalizowane w gałce ocznej jest zwiastunem nowotworów narządowych. Przy rozpoznaniu pemfigoidu oprócz badania klinicznego, histopatologicznego i immunohistologicznego należy wykluczyć schorzenia takie jak liszaj płaski, zespół Stevensa-Johnsona, linijna IgA dermatoza pęcherzowa, pęcherzyca, zapalenie opryszczkowe skóry, nabyte pęcherzowe oddzielanie się naskórka, przewlekłe wrzodziejące zapalenie jamy ustnej (CUS), toksyczna nekroliza naskórka. Rumień wielopostaciowy Rumień wielopostaciowy (erythema multiforme, EM) – to zespół nadwrażliwości typu III, zwykle o ostrym przebiegu, który wywoływany może być przez drobnoustroje, chemikalia lub leki, reakcje mogą przybierać różne formy nasilenia. Zmiany występują na skórze i błonach śluzowych. Do tej pory nie są znane wszystkie antygeny, które są w stanie wywołać ten zespół, jednak uważa się, że leki takie jak NLPPZ, antybiotyki, barbiturany, leki przeciwpadaczkowe, chinolony, barbiturany oraz szczepionki i surowice, wirusy (zwłaszcza HSV), mikoplazmy oraz popularnie stosowane konserwanty są potencjalnymi czynnikami mogącymi doprowadzić do wystąpienia rumienia wielopostaciowego. Rumień wielopostaciowy klasyfikowany jest jako trzy postaci, w zależności od przebiegu choroby: • Rumień wielopostaciowy mniejszy – charakteryzuje się zmianami rumieniowo-obrzękowymi, które najczęściej przyjmują kształt pierścieniowaty. Zmiany występują na dalszych częściach kończyn, ale mogą pojawiać się także na skórze innych miejsc oraz na błonach śluzowych. Obserwowane jest zlewanie się zmian w niektórych przypadkach, ponadto mogą występować także pęcherze, które tworzą po pęknięciu nadżerki. • Zespół Stevensa-Johnsona (rumień wielopostaciowy większy) – w tej postaci występują krótko utrzymujące się pęcherze błonach śluzowych jamy ustnej, rzadziej w okolicach narządów płciowych. Pęcherze te pękają, co prowadzi do powstania bolesnych nadżerek. Pacjenci zgłaszają objawy grypopodobne, jak bóle stawów i gorączka. • Zespół Lyella (nazywany także toksyczną nekrolizą naskórka, TEN, TENS) – jest najcięższą formą rumienia wielopostaciowego. Na skórze i błonach śluzowych występują zmiany w postaci pęcherzy, które tworzą nadżerki ulegające martwicy. Choroba ta często nawraca i stanowi zagrożenie dla życia, szacuje się, że w 30-4-% przypadków jest ona śmiertelna. Zmiany w jamie ustnej występują u co trzeciego pacjenta cierpiącego na rumień wielopostaciowy. Wykwity te charakteryzują się dużą zmiennością, mogą to być plamy rumieniowate, które stają się następnie drobnymi pęcherzykami i nadżerkami, które zostają dalej pokryte pseudobłonami o białej barwie. Zmiany te potrafią utrzymywać się w czasie wynoszącym więcej niż trzy tygodnie. Poza tym obserwuje się także zmiany w obrębie warg, które mogą zajmować nawet całą czerwień wargową, są to zazwyczaj krwawiące rany, na których tworzą się strupy. Występują także objawy grypopodobne, zwykle przed pojawieniem się pęcherzy. W przypadku podejrzenia rumienia wielopostaciowego oprócz badania klinicznego zaleca się wykonanie badania histopatologicznego wycinka zmiany z barwieniem, badania serologicznego w kierunku HSV oraz dodatkowych badań krwi, moczu i poziomu elektrolitów. Zmiany występujące w rumieniu wielopostaciowym mogą być mylone z innymi schorzeniami dającymi objawy na błonach śluzowych, dlatego konieczna jest wykluczenia schorzeń, takich jak linijna IgA dermatoza pęcherzowa, pęcherzowe oddzielanie się naskórka (nabyte), reakcje na leki, opryszczkowe zapalenia jamy ustnej, pęcherzyca, pemfigoid. Pęcherzowe oddzielanie naskórka Pęcherzowe oddzielanie naskórka (epidermolysis bullosa) to wspólna nazwa ponad 25 dziedzicznych i nie dziedzicznych schorzeń, które prowadzą do powstawania pęcherzy na skórze oraz błonach śluzowych o różnym stopniu ciężkości w wyniku tworzenia wadliwych białek. Obserwuje się zmiany od małych pęcherzyków do złuszczania się dużych obszarów błony śluzowej jamy ustnej, większe obszary zazwyczaj zostawiają po sobie spore blizny, które mogą wpływać na upośledzenie funkcji żucia i mowy. Schorzenie to nie jest często spotykane, szacuje się, że występuje ono u 2 na 100 000 osób. Podstawową cechą kliniczną choroby jest tworzenie się pęcherzy wypełnionych przezroczystą cieczą, w wyniku niewielkich nawet urazów, rzadziej w wyniku działania ciepła lub też bez konkretnego powodu. Zmiany te występują zarówno na skórze, jak i na błonach śluzowych, często przypominają objaw Nikolskiego w pęcherzycy zwykłej (spełzanie naskórka przy potarciu). Utworzone pęcherze łatwo pękają, szczególnie jeżeli umiejscowione są na błonach śluzowych, pozostawiając zwykle bezbolesny czerwonawy ślad po wrzodzie. Miejsce to jest pozbawione otoczki zapalnej, do czasu aż dojdzie do wtórnego zakażenia zmiany. Pęcherze w jamie ustnej występują praktycznie we wszystkich typach choroby, jednak z różna częstotliwością. Najczęściej ujawniają się one w postaci dystroficznej choroby (epidermolysis bullosa dystrophica), najrzadziej w postaci zwykłej (epidermolysis bullosa simplex). Tworzenie się i zasięg blizn jest zależne od typu choroby. Blizny zlokalizowane w obszarze jamy ustnej mogą prowadzić do ciężkich recesji dziąseł, skrócenie przedsionka, ankyloglosję i mikrostomię. Szczególnie wyraźnie jest to widoczne w pęcherzowym oddzielaniu naskórka dotyczącym błony podstawnej, w wariancie Herlitz’a. Choroba ta może dotykać także zawiązków zębów, co powoduje hipoplazje szkliwa, zwłaszcza w odmianie choroby dotyczącej błony podstawnej. Wówczas obserwuje się takie zaburzenia jak gładkie połączenia szkliwno-zębinowe, anodoncję czy zęby noworodkowe. Statystycznie znaczące klinicznie zajęcie jamy ustnej występuje u 2% pacjentów z formą prostą i u 15-20% pacjentów z pozostałymi postaciami choroby. Dystroficzne postaci choroby dziedziczone dominująco są zazwyczaj łagodne i obejmują występowanie rumienia dziąseł, ich tkliwości i recesji, oprócz pojawiania się od czasu do czasu pęcherzy. Dystroficzne postaci pęcherzowego oddzielania naskórka dziedziczone recesywnie dają o wiele cięższe dolegliwości, pęcherze tworzące spore blizny powstają w wyniku urazów doznawanych w czasie jedzenia pokarmów, nawet tych o miękkiej konsystencji. Pacjenci z tym schorzeniem prezentują bardzo często zaawansowana próchnicę oraz choroby przyzębia, co ma związek z obniżoną higiena jamy ustnej, która wynika z obawy o uszkodzenie błony śluzowej przy szczotkowaniu zębów, czy też z utrudnionego dostępu do oczyszczania jamy ustnej na skutek mikrostomii. U pacjentów z tym schorzeniem występuje często konieczność stosowania diety zawierającej produkty miękkie, które wraz z towarzyszącą niewystarczającą higieną jamy ustnej działają silnie kariogennie, dlatego u chorych tych zęby są zniszczone próchnicą już w młodym wieku. W postaci nabytej (epidermolysis bullosa acquisita), która ujawnia się w dzieciństwie lub też później raczej rzadko obserwowane są zmiany w obrębie jamy ustnej. Twardzina Twardzina nazywana inaczej sklerodermą jest chorobą wielonarządową o podłożu immunologicznym, w której w skórze i innych tkankach magazynowany jest nadmiar kolagenu, wskutek czego stają się one nadmiernie twarde. Łagodna forma twardziny nazywana jest zespołem CREST (Calcinosis (zwapnienia ogniskowe), R – objaw Raynauda, E – zaburzenia przełykowe – Esophageal dysmotility, Sklerodaktylia i Teleangiektazja). Twardzina dotyka także jamy ustnej, powodując nie tylko problemy z otwieraniem ust, ale i z żuciem czy przełykaniem pokarmów. W sklerodermie mamy do czynienia ze ściągnięciem się warg, wokół których tworzą się promieniujące bruzdy. Ze względu na stwardniałą skórę oraz pseudoankylozę stawu skroniowo-żuchwowego otwieranie ust jest utrudnione. Zdarza się, że wyrostki kłykciowe i dziobiaste żuchwy oraz łuki jarzmowe są zresorbowane, jednak jest to sytuacja rzadka. W okolicy ust i w samej jamie ustnej może być widoczna teleangiektazja, zwłaszcza u pacjentów z zespołem CREST. Obserwuje się także poszerzenia szpary ozębnowej na zdjęciach RTG. Wielu przypadkom twardziny towarzyszy także zespół Sjögrena. Ze względu na to, ze poszerzenie szpary ozębnowej występuje także przy długotrwałym narażeniu zęba na uraz przy okluzji, przy zwichnięciu zęba oraz w zapaleniu przyzębia konieczne jest ich wyk;uczenie. Ponadto diagnoza różnicowa powinna obejmować także wczesnego mięsaka kościotwórczego, jeżeli zmiana szpary ozębnowej jest poszerzona przy jednym lub dwóch zębach. Jeżeli zmiany dotyczą całego uzębienia i występują zmiany skórne, wówczas praktycznie zawsze ma się do czynienia z twardziną. Toczeń układowy Toczeń układowy (Lupus erythematosus systemicus) należy do chorób autoimmunologicznych, w wyniku niepoznanego do końca zaburzenia układu odpornościowego rozwijają się stany zapalne w tkankach i narządach całego organizmu. Najczęściej choroba ta dotyka kobiet – zapadają one na nią dziesięć razy częściej niż mężczyźni, najczęściej chorują osoby w wieku 15–40 lat. Toczeń układowy manifestuje się w jamie ustnej w 40% przypadków. Zmiany na błonach śluzowych są dość zróżnicowane i mogą występować w postaci zapalenia liszajowatego, gdzie widoczny jest rumień oraz białe prążkowanie – są to najczęściej spotykane zmiany, a także w postaci owrzodzeń przypominających afty czy też ziarniniakowatych obrzęków. Powszechnie spotykany jest także zespół Sjögrena, który może się pojawiać na dowolnym etapie przebiegu choroby. Często wskazane jest wykonanie biopsji w celu wykluczenia innych schorzeń, mogących dawać podobne objawy, takich jak reakcja na niektóre leki, leukoplakia, erytroplakia, liszaj płaski, kiła, język geograficzny czy też pemfigoid bliznowaciejący. Nierzadko pacjenci po raz pierwszy dowiadują się o podejrzeniu tocznia układowego od stomatologa. Zespół Reitera Zespół Reitera jest chorobą o nieznanej etiologii, która dotyka przede wszystkim młodych mężczyzn, w wieku 20-30 lat. Schorzenie to często rozwija się po wcześniejszym zainfekowaniu jelit salmonellą lub yersinią, lub tez cewki moczowej chlamydiami czy tez ureoplazmą. Jako objawy kliniczne występują niegonokokowe zapalenie cewki moczowej, spojówek, stawów oraz zmiany na skórach i bonach śluzowych. Zmiany na błonach śluzowych jamy ustnej są spotykane i 20-40% pacjentów. Zmiany zwykle manifestują się jako rozlany rumień i nieco bolesne powierzchniowe nadżerki. Na błonach śluzowych policzków, dziąseł, podniebienia i warg są zazwyczaj spotykane czerwone płytkowate bezbolesne zmiany, nieco uniesione ponad powierzchnię tkanki o wielkości od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Wykwity te są zazwyczaj otoczone białawą obrączką. Zmiany te mogą się także pojawiać na języku i imitować język geograficzny. Zmiany na skórze i błonach śluzowych w zespole Reitera pojawiają się najczęściej w czasie 4-6 tygodni od wystąpienia choroby, mimo to uważane są one za istotne diagnostycznie. Konieczne jest wykluczenie innych chorób, które dają podobne objawy – rumienia wielopostaciowego, zespołu Stevensa-Johnsona, choroby Behçeta, łuszczycy, języka geograficznego oraz zapalenia jamy ustnej. Bibliografia: 1. General and oral pathology for the dental hygienist, Leslie DeLong, Nancy W. Burkhart,Lippincott Williams & Wilkins, 2007 2. Choroba Reitera – zespół nakładania – opis przypadku, Hanna Hüpsch−Marzec, Alicja Kalina, Stefan Baron, Dent. Med. Probl. 2005, 42, 1, 177–181 3. Oral and maxillofacial pathology. Neville BW, Damm DD, Allen CM, Bouquot JE. Philadelphia, W. B. Saunders; 1995. 4. Oral and maxillofacial diseases: an illustrated guide to diagnosis and management of diseases of the oral mucosa, gingivae, teeth, salivary glands, bones and joints. Crispian Scully, Taylor & Francis, 2004 5. Łuszczyca błony śluzowej jamy ustnej i narządów płciowych, Anna Bronikowska-Kolasa, Dorota Wojnowska, Adam Borzęcki, Leszek Wdowiak, Grażyna Chodorowska, Janusz Urban, Ewa Krochmalska 6. Clinical Oral Medicine and Pathology, Jean M. Bruch, Nathaniel S. Treister, Springer, 2009 7. Color atlas of oral diseases, George Laskaris, Thieme, 2003 Malinka | 2013-02-10 16:59 Witam serdecznie, Choruje na mieszana choroba tkanki łącznej i mam straszny problem z cerą, tzn: wysypuje mnie strasznie, szczególnie na policzkach, tworzą mi się aż zaognione bulwy, które utrzymują mi się strasznie długo, parę miesięcy i nawet jak się zaczną goić to i tak zostawiają po sobie czerwone plamy na skórze, które nie chcą zbieleć. Dlatego interesuje mnie, czy ktoś z Was miał podobny problem w tej chorobie i co pomogło na owe okropieństwa na cerze? Ja obecnie przyjmuje 8mg Metypredu i 500 mg Myfenax (ot aby nie brać jeszcze większej dawki Metypredu). Będę wdzięczna za cenne informacje :) Pozdrawiam. Karola | 2013-03-02 01:13 Witam wszystkich bardzo na imie Karolina dwa lata choruję na z moim zdrowiem zaczeły się w 2009 bolały mnie węzłchłonne i miałam leukocyty bardzo niskie samoczynnie na rekach i nogach wychdziły mi siniaki. Kilka razy zendlałm i strasznie się męczyłam. Po wejściu na pierwsze piętro po schodach czułam się jak bym przebiegła z15 do szpitala na oddział hematologii,tam zrobiono mi badania i okazało się że jakś czas temu przeszłam wirusa cytomegali i mi również cytometrię krwi obwodowej(markery rakowe)naszczęście wynik był dobry i nie wykyto komóreczek rakowych. Zostałam wypisana do domu i skierowano mnie do poradni co 2 miesiące do lekarza,moje wyniki trochę tylko witamin,które zapisała mi pani pewnym czasie zaczeły boleć mnie nogi ,ramiona ispuchły mi stopy i przeszkadzało mi światło oraz miałam rumień na też bardzo silny objaw na badanie ANAwyszło bardzo wysokie i zostałam skierowana do zdignozowano u mnie metypred4 metotrexattraz w tygodniu polfilni Qensyl sądn ! że czuję się źle i boląmnie stawy wtedy biorę kijki i idę przed tą chorobe zaakceptować i nauczyć się z nią K | 2014-01-19 03:12 Witam, mam 3o lat. te wszystkie wypowiedzi prawie w 100 procentach oddają to co ja przechodzilem ponad 5 lat temu. bylo to straszne. pisze *bylo* ale to chyba trwa do teraz. bo tak naprawde uswiadomilem sobie teraz ze choruje na Mieszna chorobe tkanki lacznej zespoły nakaładania. przez cale 5 lat czuje sie ospaly, zmeczony, co jakis czas swędzą mnie palce w okolicach stawow i wide lekkie kropki z zaczerwienieniem. aktualnie nie biore zadnych lekow, ale 3 kata temu lekarz stwierdzil RZS i pobralem sulfasalazyne przez rok i przestalem. myslalem ze wszytsko sie uspokoilo, ale najwidoczniej wrocilo. NIE WIEM CO MAM TERAZ ROBIC?? przed 5 laty tez przechodzilem to co opisywaliscie - poczawszy od zdiagnozowania tocznia, poprzez bolerioze, i jakies jeszcze nine choirboy na ktore non stop zmienialem lekarstwa. najgorsze byly objawy jak mi zapuchly wszystkie stawy, a rekami i nogami nie moglem ruszac, zwlaszcza rano. taki mialem ból, ze rozerwanie kartki papieru w rekach bolo dla mnie trudnoscia. jak mi przepisali leki steroidalne to po 3 tygodniach musialem odstawic bo non tsp wychodzil mi pot i jeszcze wieksze zmeczenie. Najgorsze bolo też to jak lekarze na Kopernika w szpitalu w Krakowie mysleli, że symuluje ból. ten czas byl straszny, ale go przetrwalem. a teraz snow zmeczenie i swedzenie. a od zwyklego swedzenia palca u reki sie to kiedys zaczelo. NIE WIEM CO TERAZ ROBIC!!!! Esoeson | 2015-01-20 17:07 Witam wszystkich bardzo serdecznie kiedys zachorowalem na cos takiego co mnie powiginalo we wszystkie strony swiata , martwila sie o mnie mama i martwil sie o mnie tata , czy jeszcze jest jakas szansa czy jeszcze zobacze kawalek swiata , tak sobie zaczalem bo taki jestem wesoly i pelni zycia czlowiekiem. Moja historia z choroba zaczela sie w wieku 8 lat ,trafilem do swietnych lekarzy ale nie od jak to wszystko choroba opisuje, mialem. .Jako mlody chlopak zawsze bylem ciekaw swiata i nie bylo dla mnie barier , takze choroba nie byla traktowana dla przeze mnie jako bariera ,poprostu nie dopuszczana byla przeze mnie mysl ze jestem na cos chory, smakowalem zycia jak kazdy , do tej pory oczywiscie i jeszcze dlugo bede. Nigdy nikogo na ta chorobe nie spoktalem .Mialem powiedziane iz do 20 moge nie dozyc , az tu nagle po 14 zaczelo sie poprawiac az przechodzilo w miano cudu .zaczalem duzo sobie uswiadamiac a jednoczesnie z partyzanta odstawilem leki tak zeby mama nie wiedziala i tak zaczelo sie robic lepiej i lepiej i lepiej . Pozniej tylko musialem sie podleczyc na osteoporoze spowodowana wczesniejszym jeszcze przed rozkminka z braniem lekow ktore mi rozwapnialy kosci , ale na to tez znalazlem sposob ,az pownego dnia w wieku juz 20 lat ostatni raz widzialem sie z pania profesor ktora mnie prowadzila od poczatku do konca przebiegu choroby , z wielkim znakiem zapytania w glowie jak ja to zrobilam ?.Teraz mam 35 lat czuje sie coraz lepiej od 15 lat nie bylem u lekarza. moge wam szczegolowo opowiedziec wszystko co macie robic a przede wszystkim uwierzcie w siebie jak to mowia w zdrowym ciele zdrowy duch ,wlasnie ze jest na odwrot ze zdrowym duchem zdrowe @ jakies pytania jakby ktos mial , nie dajcie sie chorobie i ja wam pomoge jak tylko bede mogl pozdrawiam Tomek Mała | 2016-09-11 07:37 Witam. Dwa dni temu zdiagnozowano u mnie mieszana chorobę tkanki łącznej... zalamalam się... zaczęło się 10 miesięcy temu od objawu Raynauda, później doszedł bol stawów, obrzek palców i nadgarstkow, okropna sztywność... dodatnie przeciwciala RNP I Ro-52. Czy jest ktoś kto dłuższy czas zmaga się z tą chorobą i może mi powiedzieć o niej coś więcej? Jak wygląda życie z chorobą i jakie sa rokowania? Mała | 2016-09-11 07:40 Czy bardzo wysokie miano przeciwciał 1:10240 oznacza że przebieg będzie cięższy czy nie ma to znaczenia w rokowaniu? Magda | 2016-11-16 22:45 Mała - proszę się ze mną skontaktować 697681205 Magda Fot.: Picture-Factory / Choroby tkanki łącznej to inaczej kolagenozy. Schorzenia te mogą prowadzić do osłabienia i uszkodzenia pracy ważnych narządów. Manifestują się różnorodnymi objawami. U ich podłoża leżą zaburzenia układu odpornościowego o charakterze autoagresji. Tkanka łączna jest szczególnym elementem budowy ludzkiego organizmu. Znajduje się w wielu narządach (np. w sercu i płucach) oraz nerwach, skórze, kościach i naczyniach krwionośnych. Ochrania i spaja narządy wewnętrzne. Wśród przykładowych chorób tkanki łącznej wymienia się toczeń rumieniowaty układowy, twardzinę układową (sklerodermię), zespół Sjogrena (zespół suchości), zapalenia naczyń, zapalenie wielomięśniowe i skórno-mięśniowe czy mieszaną chorobę tkanki łącznej (MCTD). Choroby tkanki łącznej – kolagenozy Choroby tkanki łącznej to inaczej kolagenozy, czyli przewlekłe, wielonarządowe schorzenia. Nazwa ta wywodzi się od jednego z głównych elementów wchodzących w skład tkanki łącznej, jakim są włókna kolagenowe. Cechą charakterystyczną w przebiegu tych schorzeń jest nierozpoznawanie przez organizm własnych komórek i postrzeganie ich jako obcych. W konsekwencji dochodzi do wytwarzania przeciwciał skierowanych przeciwko własnym komórkom. Przyczyny powstawania kolagenozy nie zostały do końca poznane. Przypuszcza się, że choroby tkanki łącznej rozwijają się w wyniku działania czynników: genetycznych, środowiskowych (szczepienia, infekcje wirusowe, leki immunogenne), immunologicznych, hormonalnych (wahania stężeń estrogenów i androgenów). Rodzaje chorób tkanki łącznej Choroby tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym to grupa zapalnych chorób o różnorodnej symptomatologii, o podłożu autoimmunologicznym, w których pierwotne zmiany patologicznie obejmują tkankę łączną. Wśród chorób tkanki łącznej wymienia się toczeń rumieniowaty układowy, twardzinę układową (sklerodermię), reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjogrena (zespół suchości), zapalenie wielomięśniowe i skórno-mięśniowe, mieszaną chorobę tkanki łącznej (MCTD), zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, zespół antyfosfolipidowy (zespół Hughesa), polimialgię reumatyczną, rumień guzowaty, zapalenie tkanki tłuszczowej, eozynofilowe zapalenie powięzi, nawracające zapalenie chrząstek i zapalenia naczyń. Wszystkie wymienione choroby mają kilka cech wspólnych, stąd ujmuje się je w jedną grupę. Objawy choroby tkanki łącznej Objawy pojawiające się w przebiegu chorób tkanki łącznej cechuje wielka różnorodność. W większości przypadków u chorych występuje podwyższona temperatura ciała, zmęczenie, osłabienie, utrata masy ciała, bóle, obrzęk i sztywność stawów, zapalenie stawów, tkliwość stawu na ucisk. U części chorych dojść może do osłabienia siły mięśniowej, pojawienia się bóli mięśniowych, ograniczeń ruchomości stawu. Zdarzają się też przypadki zapalenia nerwów obwodowych, zmian skórnych (pokrzywka, wysypka, objaw Raynaud, czyli początkowo blednięcie, a następnie sinienie palców kończyny górnej pod wpływem działania niskich temperatur), wypadania włosów. W sporadycznych sytuacjach występuje padaczka, udar mózgu, utrata przytomności, zapalenie nerek, suchość w jamie ustnej i nosie, wysiękowe zapalenie opłucnej, zapalenie osierdzia, stany lękowe, depresje, dysfagia, nudności. Ponadto w przebiegu chorób tkanki łącznej często dochodzi do wykształcenia zespołów nakładania. Rozumie się je jako występowanie u tego samego chorego objawów spełniających kryteria diagnostyczne dwóch lub więcej jednostek chorobowych z grupy układowych chorób tkanki łącznej. Przykładowe zespoły nakładania stanowią: reumatoidalne zapalenie stawów + toczeń rumieniowaty układowy – Rhupus, twardzina układowa + zapalenie wielomięśniowe, twardzina układowa + toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów + twardzina układowa + toczeń rumieniowaty układowy + zapalenie wielomięśniowe bądź zapalenie skórno-mięśniowe – tworzą tzw. mieszaną chorobę tkanki łącznej (najczęściej występuje między 20 a 40 rokiem życia, zapadalność wśród kobiet jest około 4 razy większa niż wśród mężczyzn). Diagnostyka choroby tkanki łącznej Diagnostyka choroby tkanki łącznej opiera się na badaniach laboratoryjnych krwi, w których określa się poziom wskaźników zapalnych, leukocytozy czy swoistych dla danej choroby przeciwciał. Przykładowo w diagnostyce reumatoidalnego zapalenia stawów można oznaczyć czynnik reumatoidalny, przeciwciała przeciwjądrowe we krwi, przeciwciała antycytrulinowe, a w toczniu rumieniowatym przeciwciała przeciwjądrowe ANA. Przeprowadza się ponadto badanie rentgenowskie (RTG), neurologiczne EEG, EMG, rezonans magnetyczny, tomografię komputerową, badania obrazowe USG i echo serca. Lekarz może zlecić biopsję skóry, mięśni, ślinianek czy badanie płynu stawowego. Na czym polega leczenie choroby tkanki łącznej? Leczenie choroby tkanki łącznej opiera się na farmakoterapii. Choremu podaje się glikokortykosteroidy, leki immunosupresyjne, niesteroidowe leki przeciwzapalne i środki przeciwbólowe. Medykamenty te łagodzą stany zapalne i zapobiegają postępującym szybko zmianom destrukcyjnym. Pozytywne efekty przynoszą ćwiczenia, dieta, zaopatrzenie ortopedyczne i fizykoterapia. Każda kolagenoza różni się objawami, dlatego ważne jest leczenie przyczynowe. Zobacz film: Czym jest spastyczność mięśni? Źródło: 36,6 Bibliografia: 1. Puszczewicz M., Wielka Interna. Tom 9. Reumatologia, Warszawa, Medical Tribune Polska, 2011. 2. Musiej-Nowakowska E., Niezróżnicowana choroba tkanki łącznej i zespoły nakładania, W: Romicka Roztropowicz-Denisiweicz K. (red.), Zapalne choroby reumatyczne w wieku rozwojowym, Warszawa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 181–187. 3. Szczeklik A., Choroby wewnętrzne : podręcznik multimedialny oparty na zasadach EBM, Kraków, Medycyna Praktyczna, 2006. 4. Putała-Pośpiech M., ROBAK E., Układowe choroby tkanki łącznej w ciąży - postępowanie terapeutyczne. Część 1: SLE, zespół antyfosfolipidowy, „Przegląd Lekarski”, 2012, 69(11), s. 1220–1225.

choroby tkanki łącznej forum